I danas je “ferarijev” model 250 GTO jedan od najvrijednijih i najtraženijih klasičnih automobila na svijetu, a pojedini su se prodavali i za više od 50 miliona dolara.
Izvor: Jam Press / Jam Press / Profimedia
Čak iako ne znate ama baš ništa o automobilima, sigurno ste čuli za Ferari.
Italijanski proizvođač luksuznih automobila je jedan i od najpoznatijih na svijetu, ali i najuspješnijih kada je riječ o trkama Formule 1.
Brend je toliko prepoznatljiv da kada pomislimo na crvenu boju, u mislima nam je “ferari crvena”.
Čovjek koji je za sve to zaslužan je Enco Ferari. I sam nekadašnji učesnik automobilskih trka, izgradio je vozilo za kojim su svi jurili.
Privatno, privlačio je još više pažnje jer je imao dvije porodice.
Kako je počela istorija Ferarija?
Enco Ferari rođen je februara 1898. godine u Modeni. Školu nije volio, a nije želio ni da nastavi porodični posao svog oca. Sa navršenih 10 godina i odgledane jedne auto trke, znao je čime će se baviti kad poraste.
Radio je za “Alfa Romeo” kao probni vozač, a 1929. je osnovao trkački tim Scuderia Ferrari uz pomoć koga je testirao sve svoje ideje i inovacije. Nakon neslaganja sa rukovodstvom, napušta “Alfa Romeo” iako je ta kompanija sponzorisala njegov tim. Smatrao je da nisu u potpunosti tome posvećeni, pa je pošao svojim putem.
Zbog toga “Scuderia Ferrari” nije smio da učestvuje na trkama naredne četiri godine i tako je nastala njegova nova kompanija – “Auto Avio Costruzioni” koja se fokusirala na proizvodnju dijelova za avione i brojne alate i mašine za italijansku vladu tokom Drugog svjetskog rata.
AAC je 1939. dobio zadatak da konstruiše dva trkačka automobila. Iako je trka otkazana zbog rata, stvoren je model Tipo 815 koji ostaje važan dio istorije i sportskog automobilizma.
Kada je nakon rata opala potražnja za avio-dijelovima, Ferari je mogao da se posveti automobilima.
Kompaniju “Ferrari” je osnovao 1947. godine i AAC je postao njen dio. Fokus je bio isključivo na proizvodnji sportskih automobila visokih performansi.
Model 125 S je predstavljen iste godine, a pratilo ga je nekoliko legendarnih – 250 GTO i 275 GTB. Krasio ih je i elegantni dizajn tako da se Ferari pozicionirao kao lider na tržištu sportskih automobila.Modeli ‘ferarija’ 250 GT, F2001 i 125 SIzvor: Krumphanzl Michal / ČTK / Profimedia
I danas je 250 GTO jedan od najvrijednijih i najtraženijih klasičnih automobila na svijetu, a pojedini su se prodavali i za više od 50 miliona dolara.
Ferari je nastavio da dominira pedesetih i šezdesetih godina prošlog vijeka kada je odnosio pobjede u brojnim trkama poput 24 sata Le Mana i šampionat Formule 1, a i sami vozači su bili zvijezde svjetskog glasa. Ferari je osvojio više od 5.000 trka i time je njegova reputacija bila bez premca.
Sedamdesete godine su bile, pak, obilježene finansijskim problemima, pa ga je na kraju kupio vodeći italijanski proizvođač automobila “Fijat”, ali su sportska vozila sa visokim performansama i dalje redovno proizvođena, pa su tako svjetlost dana ugledali modeli 308 GTB i 512 TR.
Krajem 20. vijeka povećan je i fokus na luksuzu, pa se i enterijer pravio po mjeri, a automobile su odlikovali detalji visokog kvaliteta.
U međuvremenu su se spojili Fijat i Krajsler, a Ferari je postao nezavisna kompanija sa sopstvenim upravdnim odborom direktora, akcijama i slično.
Dvostruki život Enca Ferarija
Ono što je uvijek bilo zanimljivije od istorije kompanije, jeste privatan život Enca Ferarija.
Laurom Garelo se oženio 1923. i sa njom je dobio sina. Ipak, o njima nije mnogo brinuo jer su trke bile na prvom mjestu. Sin je kasnije, uslijed teške bolesti, preminuo.Enzo Ferari 1965. godine u ModeniIzvor: Tony Vaccaro / akg-images / Profimedia
Enco je, osim vjenčane, imao i nevjenčanu ljubav, pa je sa obje živio u dva različita grada. Ljubavnica Luna Lardi takođe rodila sina, koga je dugo krio, a on je danas njegov jedini zvanični potomak i potpredsjednik “Ferarija”.
Enco je stalno punio tabloide i često je imao običaj da kaže da “muškarac uvijek treba da ima dvije žene”.
Konj koji skače
Pisalo se i da je bio intiman sa glamuroznom glumicom, udovicom jednog od stradalih u trci, krivili su ga za pogibiju 14 gledalaca tokom jedne druge trke, a nikada nije zaboravljeno ni koliko je bio odan italijanskoj fašističkoj partiji i Benitu Musoliniju.
Nakon što je 1947. konačno osnovao sopstvenu kompaniju, grofica Paolina Baraka predlaže da zaštitni znak automobila bude “konj koji skače”, jer je vjerovala da donosi sreću. Enco je ideju prihvatio i crnog konja uokvirio zlatnim poljem koje predstavlja Modenu. Tako je stvorena istorija.
Enco Ferari je preminuo je 14. avgusta 1988. godine u Maranelu u 90. godini, a prema njegovoj želji, javnost je za to saznala tek poslije sahrane.
